خدا نکنه به عنوان “غم‌خوار” بین دوستا و آشناها شناخته بشیم… من قبلا اینطور بودم و کلا به این دلیل که شنونده خوبی هستم انگار همه فکر می‌کردن می‌تونن هرچی غُر از زندگی، پارتنر، کار و روزمره دارن رو بیارن پیش من. البته برای گوینده احتمالا خوب باشه و گره های ذهنش رو باز کنه، اما خب این همه مطب تراپیست هست که کارشون شنیدن همین صحبت هاست. خداروشکر الان با بالغ تر شدن خیلی بیشتر می‌تونم مکالماتم رو کنترل کنم و اگر حس کنم کسی داره پیش من” درد ُ دل ” می‌کنه، آگاهانه بحث رو عوض می‌کنم؛

غم خوار نباشید.