سریال کمدی سیاه “Barry”
سریال Barry (۲۰۱۸–۲۰۲۳) ساخته‌ی Alec Berg و Bill Hader یکی از خاص‌ترین کمدی-دارک‌های تلویزیون معاصر است.
Barry Berkman (با بازی Bill Hader) یک سرباز سابق نیروی دریایی است که بعد از بازگشت از جنگ، درگیر افسردگی و پوچی می‌شود. او برای گذران زندگی تبدیل به یک آدمکش اجاره‌ای می‌شود. اما در یکی از مأموریت‌ها، وقتی باید کسی را در یک کلاس بازیگری بکشد، جذب فضای تئاتر و بازیگری می‌شود.v از این‌جا دو خط موازی شکل می‌گیرد:
- دنیای خشونت و جنایت: باندهای مافیایی، قراردادهای قتل، روابط خطرناک
- دنیای هنر و بازیگری: کلاس‌های تئاتر، میل به تغییر و یافتن هویت
Barry مدام بین این دو جهان کشمکش دارد؛ در حالی که گذشته‌ی خونینش اجازه نمی‌دهد زندگی جدیدی بسازد.
چرا دوستش داشتم؟
1. تضاد وجودی
Barry می‌خواهد کسی دیگر شود، اما اعمال و گذشته‌اش همواره به او بازمی‌گردد. این تضاد، هسته‌ی فلسفی سریال است: آیا انسان می‌تواند ذات خود را تغییر دهد یا محکوم به تکرار گذشته است؟
2. بازی با ژانر
- ترکیب غیرمنتظره‌ی کمدی ابزورد با خشونت واقعی (مثلاً سکانس‌های اکشن بی‌رحمانه ناگهان با موقعیت‌های طنز احمقانه خنثی می‌شوند). تضاد این دو، مخاطب را همزمان می‌خنداند و شوکه می‌کند.
- یا شخصیت نوهوهنک که رئیس یه مافیای مواد مخدر برعکس چیزی که انتظار میره آدم مهربون و مودب و عاشق پیشه‌ایه.
3. نقد صنعت سرگرمی و آموزش بازیگری
کلاس بازیگری و فضای هالیوود در سریال، با طنزی گزنده به تصویر کشیده می‌شود: جاه‌طلبی‌های سطحی، دروغ‌گویی و خودشیفتگی بازیگران و معلمانشان.
4. کاراکترهای به‌یادماندنی
- Barry (Bill Hader): ضدقهرمانی سردرگم، ترکیبی از معصومیت و خشونت.
- Gene Cousineau (Henry Winkler): معلم بازیگری، شخصیت خاکستری بین منتور و فرصت‌طلب.
- NoHo Hank (Anthony Carrigan): یکی از خاص‌ترین کاراکترهای طنز سریال؛ یک گانگستر چچنی با روحیه‌ی مثبت و شیرین.
5. ریتم و کارگردانی
- بیل هیدر در فصل‌های پایانی کارگردانی قسمت‌های مهمی را خودش بر عهده گرفت؛ میزانسن‌های مینیمالیستی، استفاده از سکوت و قاب‌بندی‌های بلند، کیفیت سینمایی اثر را بالا بردن.
- فصل آخر (به‌ویژه قسمت‌های ۷ و ۸) بیشتر به تراژدی نزدیک می‌شود تا کمدی.
Barry یک سریال متفاوت است که در نگاه اول شبیه یک کمدی سیاه درباره‌ی یک قاتل آدمکش است، اما در عمق، درباره‌ی وجود انسان، انتخاب‌ها و پیامدهایشان است. پایان‌بندی‌اش هم برخلاف بسیاری از آثار مشابه، به‌جای سرگرم‌کردن صرف، یک پرسش فلسفی از مخاطب باقی می‌گذارد.
